Ben tembel bir anneyim

Ben tembel bir anneyim.

Ayrıca kendini düşünen ve kaygısız biriyim. Niye biliyor musunuz? Şey, ben sadece çocuklarımın inisiyatif sahibi, bağımsız ve kendine güvenen bireyler olmasını istiyorum.

Bir anaokulunda çalışırken, aşırı korunan çok çocuk gördüm. Fakat içlerinden biri, Colin, belleğime kazındı. Sevse de sevmese de önüne konan her yemeği yemek üzere yetiştirilmişti. Bunun bir sonucu olarak çok ciddi bir yeme bozukluğuna yakalandı. Ona verilen her şeyi mekanik olarak çiğniyor ve yutuyordu. Ve ben onu beslemek zorundaydım çünkü “o bunu tek başına yapamazdı”. Ona ilk kez yemek yedirdiğimde yüzünde herhangi bir duygusal ifade göremedim. Ben kaşığı kaldırdım, o ağzını açtı, çiğnedi, yuttu. “Yulaf ezmesini sever misin?” diye sordum. “Hayır” dedi.

Fakat ağzını açmaya ve yemeği kabul etmeye devam etti.

Kaşığı doldururken “Daha fazla ister misin?” diye sordum. “Hayır”. Yine de çiğnemeyi ve verilen yemeği kabul etmeyi sürdürdü. “Eğer sevmediysen yemek zorunda değilsin” dediğimde Colin’in gözleri şaşkınlıkla irileşti. Bunun nasıl mümkün olabileceğini bilmiyordu.

Başlangıçta Colin yiyeceği reddetmenin ve sadece meyve suyu içmenin keyfini yaşadı. Fakat daha sonra sevdiği yemekleri yemeye ve diğerlerini bırakmaya başladı. Kendisi için seçim yapmayı öğrendi. Ardından onu bir kaşıkla beslemeyi bıraktık çünkü yemek çok doğal bir ihtiyaç. Aç bir çocuk, önüne konan tabaktaki her şeyi silip süpürür.

Ben tembel bir anneyim. Çocuklarıma yemek yediremeyecek kadar tembel. Çocuklarım yemek istediğinde ellerine kaşık veriyorum ve yemeleri için oturtuyorum. Bir buçuk yaşına geldiklerinde ise çatalla yemek yemeyi bile öğreniyorlar.

Bir başka doğal ihtiyaç da tuvalete gitme. Colin, tuvaletini üzerine yapıyordu. Annesi bize her iki saatte bir Colin’i tuvalete götürmemizi söyledi. Bunun sonucu olarak anaokulundaki bu çocuk birinin onu tuvalete götürmesini bekledi. Çok fazla bekleyince de çişini üzerine yaptı, bir yardım istemeyi denemek bile aklına gelmemişti. Bir hafta sonra sorun çözüldü.

Colin tuvalete gidişini “Çişim var” diye gururla duyuruyordu.

Ben tembel bir anneyim. Hafta sonları geç vakte kadar uyumayı severim. Bir cumartesi saat 11.00 gibi kalktım. 2.5 yaşındaki oğlum çizgi film izliyor ve bir kurabiye yiyordu. Kendi kendine televizyonu kapadı ve DVD oynatıcıyı açtı. Sekiz yaşındaki abisi evde yoktu. Bir gün önce arkadaşları ve aileleriyle birlikte sinemaya gitmek için izin istemişti. Ona hafta sonu erken uyanamayacak kadar tembel olduğumu ve eğer isterse kendi başına gidebileceğini söyledim. Elbette uyumadım... Alarmı kurdum, evden ayrılışını, kapıyı kapatışını duydum ve arkadaşının annesinden kısa mesaj gelene kadar bekledim... Fakat bütün bunlar “sahne arkasında” gerçekleşti.

Okula gitmeden önceki büyük çantasını kontrol etmek için, havuzdan sonra kuru giysilerini çıkarmak ve onunla birlikte ödev yapmak için de çok tembelim. Hatta çöpü bile ben atmıyorum çünkü bu oğlumun sorumluluğu.

Ayrıca ondan bana bir fincan çay yapmasını rica ediyorum. Sanırım her geçen yıl biraz daha tembelleşeceğim.

Fakat annem bize geldiğinde çocuklarım neredeyse tanınmayacak kadar değişiyor. Büyük oğlum aniden ödevini nasıl yapacağını, yemeği nasıl ısıtacağını ve okul çantasını nasıl kontrol edeceğini unutuyor. Hatta odasında tek başına uyumaktan bile korkuyor. Eh bu çok normal, çünkü büyükanne tembel değil.

Çocuklar, eğer ebeveynleri öyle olmalarını istemezse asla bağımsız olamayacak.

Kaynak:

[endif]--![endif]--![endif]--